Ik weet niet wat er gebeurd is
“Het kan maanden duren”
C'est du Belge.
Hier een verhaal komen vertellen vertellen, gaat dat lukken?
Acht jaar geleden lukte dat nog. Foto's zoeken, een tekst schrijven, bij de uitvaart van Dina, mijn moeder, dagen op voorhand alles georganiseerd. Nu lukt dat niet meer. Zonder Leentje lukt me dat niet meer, zonder Leentje lukt dat niet.
Maar wat fijn nu blijkt dat Nolle en Ulla ook zoveel kwaliteiten hebben
1992, ik ben nog juist geen 30 jaar en geraak dan toch van 't straat.
Jeroen en ik komen terug uit de Dominicaanse republiek. Ik bel naar het "werk" dat het wat later haat worden en op 12 oktober terug in Brussel kom ik Leentje tegen.
Door omstandigheden, of het werd zo georganiseerd, kom ik bij haar in Leuven op 11 november
Gemakkelijk te onthouden toch, ze had het niet beter kunnen plannen.
Blijf nog even, zegt ze, ik heb West-Malle in huis. Ze had het niet beter kunnen plannen.
Natuurlijk zijn er taalproblemen als je een lief vindt in het verre buitenland.
Peter, ik zie u graag, zei ze. Ik ging het licht aandoen.
En ook later was ik verbaasd als ze botten had gekocht voor weinig geld.
Het was pertang in een “dierenwinkel”.
En dan waren er die twee kinderen, 13 en 14 jaar. Onwennig, voor iedereen, maar Leentje stond erop dat ik mijn rol daarin zou spelen. Bleek dat ik ze al kende, toen ik als buschauffeur van Rode Jeugd heel België met ze ben doorgetourd.
En Nolle en Ulla, ... “Mama, als je had geweten hoeveel die eet, had je het dan ook gedaan?”
Al snel maakte ik kennis met haar talent om dingen samen te doen.
Januari 1993, Italië, want ik had daar toch een vriend.
Zomer 1993 Sri-Lanka, ah ja, daar zat ook een vriend.
Ze was geïnspireerd door mijn verhalen over op vakantie gaan met de camionette. Dat bepaalde de jaren daarna.
Ook mijn job regelde ze: lesgeven, want Peter kan het toch altijd goed uitleggen.
Ze slaapwandelde. De laatste jaren minder. Als ze onzeker was liep ze heelder nachten rond in huis. en als we niet thuis waren, ... ja, sommigen onder jullie kennen de historie op de camping in Spanje.
Die verhalen hadden we samen. Ik mocht het vertellen...
Ik toonde haar stukjes van de wereld en zij toonde ook de plaatsen waar ze altijd graag was geweest.
Engeland, Joegoslavië, Camping “Las Hortensias” in Asturië, ze zag deze bloemen graag.
En samen ontdekten we Portugal. Dat is nooit meer goed gekomen.
Als ik op een dag naar Thailand “moest” voor mijn “werk”, kwam ze me achterna, met een zeemanstikket, en vond een tweede liefde voor een land.
Mijn verblijfskaart was allang verlopen. Voor een Hollander is het niet zo evident om daar elk jaar 750 frank voor te betalen. Voor niemand is het evident om daar elk jaar een paar keer voor in een ellenlange rij te staan, aan het loket "vreemdelingen". Maar de tijden veranderen en ik kon voor 200 frank een verblijfskaart krijgen, die vijf jaar geldig was, maar ook in Leuven moest je dat ook gaan halen aan het loket vreemdelingen. Samen kwamen we het gemeentehuis binnen en jawel: een rij tot bijna buiten. Ik vraag: hebben we daar zin in? Zij zegt: kom, we zijn hier weg, dat komt nog wel eens.
Maar dan zijn we voor niets gekomen. Ik stel, als grap, voor om gewoon te gaan staan bij eender welk loket, waar niemand staat te wachten. Dat doen we, het bleek het loket "huwelijken" te zijn. De ambtenaar vraagt of we een datum in gedachten hebben. We pakken allebei onze agenda en vinden een gaatje: 30 augustus 1996, nu 20 jaar geleden. Volgend jaar zouden we 25 jaar samen zijn.
Ook de muziek was een aanleiding om samen te zijn, te luisteren naar de muziek of naar onverwachte plekken te gaan.
Alleen mijn solo-optreden in het sportpaleis heeft ze gemist, helaas.
Maar ik realiseer me dat ze wel altijd de aanstoker is geweest:
Ik koop een trompet op de rommelmarkt. "Ga daar eens iets mee doen!"
Oké, Leentje, we zullen samen eens bladmuziek gaan kopen. En we komen de muziekwinkel buiten met een piano.
Twee jaar later blijkt de trompet beschadigd. Bij het afstoffen op de grond gevallen. Ze had het niet durven zeggen.
Maar wat een aanleiding om steeds weer te zagen, tot op de Antrilliaanse Feesten in Hoogstraten. Hoor die Cubaanse trompettisten eens. Als jij mijn trompet niet had laten vallen, stond ik daar waarschijnlijk.
Onnozele, zegt ze, weet je wat jij doet, koopt morgen in de muziekwinkel in Hoogstraten een trompet.
Zo gezegd zo gedaan. ... En thuis gekomen zet ik mijn nieuwe trompet op de kast.
"Zo niet he! Nu ga je naar een fanfare en je gaat meespelen.". En toen ik dat niet deed, wees ze me in Café Den Bengel op De Grote Markt op een kaartje waarop stond: Antwerpse Dorpsfanfare zoekt muzikanten.
Ik was vertrokken: maaandag naar Mariekerke, dinsdag naar Ontwaking of Drei Koningen in Deurne, woensdag naar Zeveneken, donderdag naar de ADF en vrijdag naar Mortsel.
Zij vraagt nooit, maak je voor mij eens vrij, want ze weet, dit gaat voorbij.
En dat ging voorbij, toen ze zei: zou je niet beter bij Los Murginales gaan? Dat is veel meer iets voor jou.
Ze wees me op De Karavaan, met de Roma muziek, en op het Pagadores Swing Orkest.
Ze heeft me zoveel muziek leren kennen. Ik heb haar nooit van Sjostakovitch kunnen overtuigen, maar als er iets nieuws was, dan kende ik het via Leentje: Van Rage Against the Machine tot Stromae.
De was zo fier als ze ruim zes jaar geleden moemoe werd, en ook was ze fier dat ik fier was de bompa te worden. Ruim vier jaar geleden nog twee keer moemoe en ruim twee jaar geleden nog een keer. Samen naar de Zoo of naar Plankendaal. Of naar de fonteintjes in Park Spoor Noord. Ze speurde het Internet af naar binnenspeeltuinen, naar voorleesboeken, ...
Onze vakantie in Cabo Verde zag ze als een keerpunt.
“Hier ga ik de rest van mijn leven spijt van krijgen”
Ze is gevallen, 25 november 2012, heup, breuk, operatie, infectie, operatie, infectie, pijn, pijn, infectie, pijn, botgreffe, pijn, operatie, pijn, pin eruit, binnenoorontsteking, cortisonen, zona, postzonale dingest = pijn, voet doet pijn, ...
En toch kroop de het afgelopen jaar uit die put.
Ze drong er op aan dat ik Huub ging bezoeken in Italië, samen gingen we naar naar Malaga, naar Barcelona, met de Murga naar Boulogne sur Mer, waar ze fier was elke dag mosselen te eten, Zeeland-Middelburg, de geboortestand van mijn grootmoeder, we maakten er steeds een vakentie van, Oostende (thermae palace) en Bredene, waar Los Murginales optrad op Manifiesta. Naar Bielefeld in Duitsland, ... oh nee, dat is al twee jaar geleden, ook toen al wilde ze weer meegaan, Nog met Los Murginales, daar Hoboken en naar Berchem, het 10 jarig bestaan.
Ah ja, nog eens Portugal, de laatste keer, zei ze, als het tegensteekt, maar het was goed. In november gaan we terug, het weer kan tegen zitten, maar we zullen ons toch wel amuseren, zei ze.
Deze week vroeg ik me ineens af, ben ik eigenlijk ook een vriend van Leentje?
Daarom logde ik voor het eerst in jaren eens in op mijn facebook account. En jawel, ik ben een vriend van haar en ook blijkt: We hebben veel gemeenschappelijke vrienden.
Nu hoor ik haar zeggen: onnozele!
en ik zie de blik in haar ogen: dat is mijn onnozele...